مشق عشق

روی هر برگ پاره بنویس عشق

                            خط تیره ـ دوباره بنویس عشق

عشق تنهایی تو با آه است

                          قصه سقفهـــــــای کوتـاه است

عشق آمیزه گل و نور است

                         سایه خوشه های انگــــور است

دلی ازجنس باغ دارد عشق

                         دامنی از گل ســـراغ دارد عشق

عشق روئیدن شقایقهاست

                          پاره ای از تن شقــایقهــــــاست

عشق یعنی هنوز منتظــــرم

                           باآهــــــی سینه سوز منتظـــرم

عشق از خنده گریه میسازد

                           از قفسهــــــــا پرنده میســــــازد

                    عشق عطر رقیق یاسمـــن است

                   عشق تنها سیاه مشق من است

من میمیرم!

اما مرگ من مرگ زندگی من نیست. مرگ من انتقامی است که زندگی

من از جهل کننده نام خود میگیرد!

من میمیرم تا زندگی زیر دست و پای مرگ جان ندهد!

مرگ من عصیان یک زندگی است که نمی خواهد بمیرد! زندگی من یک

کاسه خون بود که بی دریغ زیر پای نامردان شکست!

زندگی من پس مانده خاکستر آتش کاروان مرگ است. خاکستری که یک

شب نومیدی به سر می آید!

زندگی من شبی است شب سحر رمیده سحر ناپیدا..! ورق بر باد رفته..!

خاطرات شیرازه گسسته یک زندگی فقیر..!

زندگی من تازیانه سکوت بود بر سکوت فقرا فریاد..! فریاد سکوت ناپذیر

یک مشت احساسات عاصی زنجیر گسیل پابه زنجیر...!!!

               و من میمیـــــــــــــــــــــــــــرم....

انتظار

تمام کوچه پس کوچه های ذهنم را چراغانی میکنم و در انتظار  تو  

ای آشنای سفر کرده ..! 

پشت پنجره گیسوانت خاطرات روزهای خوش با تو بودن را می بافم 

لحظه ها نثار تو باد ای شادی باغهای بهاران... ای بهار بیا و  

با التماس چشمان سبزت خطی بر شیشه غبار گرفته تنهائی بکش 

و آنرا در سکوت سرد زمستان بشکن..!!! 

    نقش رخت را به یادگار کشیدم 

                           بار غمت را به هر دیار کشیدم 

    عمروجوانی به پای تو طی شد 

                           بس که به یاد تو انتظار کشیدم

  بنام آنکه میثاق را آفرید

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

                   که کس مرغان وحشی را از این خوشتر نمی  گیرد                                          آب اگر راکد بماند چهره اش افسرده میگردد

در ملال آبگیرش غنچه لبخند میمیرد

آهوان عشق ازآب گل آلودش نمی نوشند

و مرغکان شوق در آیینه تارش نمیرقصند

                             زندگی نیز همچون آب است...!

بال وپر 

بال و پر را حیف شد درآسمان گم کرده ام 

                        نه در آن با لا خودم را ناگهــان گم کرده ام 

گفتــه بـودم بغض سنگین گلــو را بشکنم 

                       بر لب غمگین خود شعری روان گم کرده ام 

تا شــود پر از تماشــای جنــون روبرو ــــــ 

                       چشم را در کوچه های عاشقان گم کرده ام 

پت پت فانـوس من مانــد و شب کنعــانیم 

                        ماند پیراهن به دستم بوی جان گم کرده ام 

           مــردم و بر بــاد رفتــم در ملال روزهـــــا 

        نعش خود را روی دست این و آن گم کرده ام