دلنوشته های پسرمیلالی
یاد باد آن روزگاران یاد باد روز وصل دوستداران یاد باددلنوشته های پسرمیلالی
یاد باد آن روزگاران یاد باد روز وصل دوستداران یاد باددر بهاری روشن از امواج نور
در زمستانی غبــار آلــود و دور
یا خزانی خالی از فریاد و شور
مرگ من روزی فراخواهد رسید
روزی از این تلخ و شیرین روزها
روز پوچی همچو روزان دگــــــر
سایه ای ز امروزها دیروزهــــــــا
دیدگانم همچو دالانهـــای تـــــار
گونه هایم همچو مرمرهای سرد
ناگهان خوابی مرا خواهد ربود
من تهی خواهم شد از فریاد درد
می خــزند آرام روی دفـــترم
دستهــایم فــارغ از افسون شعر
یــاد می آرم که در دســتان مــن
روزگاری شعله می زدخون شعر
خاک می خواند مرا هر دم به خویش
می رسند از ره که درخاکـــم نهــنـد
آه شایــــــد عاشقانـــم نیمــــــه شب
گــل به روی گـــــور غمنــاکم نهنـــد
بعد من ناگه به یکسو می روند
ابــرهــای تیــره دنیــــــای من
دستهــای ناشناسی می خزنـــد
روی کاغــذ ها و دفترهـای من
در اتــاق کـوچکـم پا می نهـــــد
بعد من با یــاد مــن بیگــا نــه ای
در بر آئینه می مانــد به جــــای
تار موئی نقش دستی شــانــه ای
می رهم از خویش و می مانم زخویش
هر چه بر جا مانـــده ویــران می شود
روح من چون بادبـــان قایقــــــــــــــی
در افقهـــــــا دور و پنهـــان مــی شود
می روند از پی هم بی شکیب
روزها و هفته ها و ماههـــــــا
چشم تو در انتظــار نامــــه ای
خیــره می مانـــد به چشم راهها
لیک دیگــر پیکر سرد مـــــرا
می فشارد خاک دامنگیر خاک
بی تو دور از ضربه های قلب تو
قلب من می پوسد آنجا زیر خاک
بعدهــا نام مــرا بـاران و بــــاد
نرم می شویند از رخسار سنگ
گـور من گمنــام می مانـد به راه
فارغ از افسانه هــای نام و ننگ
(( فروغ فرخزاد ))
